Interview met Sander Hoogendoorn

Heel bevrijdend vooral. Met alleen maar een paar spullen in je rugtas rondtrekken. Dat je met je hele hebben en houden op je rug aan het wandelen bent, van A naar B. Dat is echt zo’n gaaf gevoel. Slapen op plekken waar je alleen kunt komen door er naartoe te wandelen. Geen kabelbaan, geen autoweg. Als je aankomt heb je echt het gevoel van hé, ik ben hier gewoon met mijn eigen blote poten naartoe gelopen. Dat is een magisch gevoel. Maar het was soms inderdaad ook best spannend. Op sommige plekken waren we helemaal alleen, en je doet zoiets toch voor de eerste keer. Bovendien, ik heb ook best wel hoogtevrees. Als je dan over een smal paadje onder een bergkam loopt, is dat best wel scary. 

Mijn dagelijkse leven heeft heel veel opsmuk en poespas. Zo is dat nu eenmaal als je bij de radio werkt. Ik sta vroeg op, draai muziek, neem het nieuws van de dag door en bereid me samen met het team voor op de volgende werkdag. Dus ja, het contrast was inderdaad groot. Dat je dan ineens in de bergen staat en totale rust en vrijheid hebt.  

Lange afstanden liggen mij wel. Sowieso houd ik enorm van sport en beweging. Mijn vriendin gelukkig ook. We zijn ook allebei allround, of het nou mountainbiken is of een lange wandeling. Maar een berghuttentocht hadden we dus nog nooit gedaan. En het is een beetje het beste van beide werelden, bewegen en vakantie. Ik kan sowieso niet drie weken op het strand aan de Griekse kust liggen, dan word ik gillend gek. Ik wil het liefst een doel hebben. Dat biertje moet verdiend worden. 

We zijn met de camper naar Zwitserland gereden, via Frankrijk. Die hebben we achtergelaten in de buurt van de Gotthardtunnel, het eindpunt van de huttentocht. Daarna zijn we in twee uur met de trein naar het beginpunt gereden, waar we de nacht in een hotel doorbrachten. En ja, dan sta je ’s ochtends heel vroeg op om aan de wandeling te beginnen, wat ik natuurlijk wel gewend ben. 

Ik had niet zo’n hele grote tas, dus het was proppen om alles erin te krijgen. Gelukkig had ik niet zo heel veel mee, een extra shirtje maar. Maar bij thuiskomst heb ik wel meteen een grotere rugzak aangeschaft. Dat zelfvoorzienende gevoel vond ik wel geweldig. Je weet wel, met niet meer dan je nodig hebt op pad gaan. Een soort boeddhistische inslag, met weinig bezit. Mijn telefoon diep weggestopt.  

Op vakantie kan ik dat heel goed loslaten. Dan kijk ik echt maar één keer per dag op mijn telefoon. De rest van de dag zit ‘ie onderin mijn rugzak. En als ik mijn telefoon al nodig heb, dan is dat om 's avonds een muziekje af te spelen (Ben je benieuwd naar Sanders 3 favoriete chill-liedjes voor in de bergen, kijk dan helemaal onderaan dit artikel).

We hadden drie hele verschillende wandelingen. De eerste dag liepen we in het dal, langs riviertjes, over trappetjes en door van die piepkleine, autovrije dorpjes. Alsof je in een adventure game zat, je weet wel, Zelda op de Nintento. De tweede dag was op papier maar 8 kilometer, maar een partij hoogtemeters... Op een gegeven moment dacht ik ook echt, hadden we hier niet gezekerd moeten worden? Zo steil en zo vlak langs de rotsen. Op zo’n moment kun je jezelf ook echt in de put praten, of boos op jezelf worden. Heb ik mijzelf onderschat? Wat ben ik voor laffe Hollander? Maar uiteindelijk waren we gewoon om een uur of vier bij de hut en dan kijk je er met een gevoel van voldoening op terug. De laatste dag liepen we weer naar beneden, lekker in de zon, over brede paden. Dat was echt heel mooi. We hebben toen de lekkerste kaas ooit gegeten, bij een één of andere Zwitserse boer die ons niet verstond, en andersom ook niet. Met handgebaren vroegen we of we onze lunch daar mochten opeten, en dat vond hij geen probleem. Dat zijn bijzondere dingen die je alleen maar daar meemaakt. 

Gewoon helemaal de pleuris genieten van wat je allemaal tegenkomt. En ook echt de tijd ervoor nemen. Als je een mooi meertje tegenkomt met helder blauw water? Zonde om door te lopen. En ja, veel foto's maken. Of gewoon in je opnemen. Lekker in het moment zijn.  

Op een gegeven moment zei mijn vriendin wel dat ik moest stilstaan. Onder ons liepen een stel gemzen. Best gek, je loopt eigenlijk gewoon in hun territorium. Je bent te gast. 

Onderweg kom je geregeld wandelaars tegen die ook naar de volgende hut lopen, of in omgekeerde richting, of dagjesmensen. Het is best gevarieerd. Maar als je dan aan het einde van de middag in de hut aankomt, zijn het allemaal mensen die net als jij zo’n tocht hebben getrotseerd. Dat vond ik wel gaaf. Dat je daar met een select clubje mensen zit dat hetzelfde heeft doorstaan. Je slaapt in een gezamenlijke zaal met stapelbedden en er is een barretje waar je iets te drinken kunt halen. En ja, je eet allemaal hetzelfde. Dat vind ik sowieso het mooie van sport. Je hebt altijd een soort van connectie, omdat je hetzelfde doet.  

Iets van gnocchi, of pasta. Zo'n deegachtig gerecht met een hoop calorieën. 

Eerst gingen de schoenen uit. Het was op de berg al wel wat frisser, dus er kwam damp van onze voeten. Meteen een halve liter besteld natuurlijk. We zaten daar echt half dronken. Niet omdat we zoveel gedronken hadden, maar door de hoogtemeters, de 8-urige wandeling. We hadden maar een paar slokjes nodig om een soort van euforisch te worden. We waren elkaar de liefde aan het verklaren.  

Precies dat. Als je eenmaal boven bent hoef je ook verder niets. Je zet je tas neer en je loopt naar de bar voor een biertje. Je hebt het verdiend. Je rommelt wat rondom de berghut, kijkt naar de zon die ondergaat. Op dat moment loopt iedereen naar buiten om mooie plaatjes te schieten, of je loopt nog even naar een iets hoger gelegen plek. En daarna is het ook gewoon echt donker, pikkedonker. En superstil.  

Dat is echt een moment dat ik nooit zal vergeten. We waren compleet uitgeput, maar dolgelukkig dat we daar zaten. Ook heel bijzonder om dat samen met mijn meisje te kunnen doen, het feit dat je die passie voor bewegen deelt. Dat is heel bijzonder.

In ieder geval diagonaal, met het vlakke was ik wel bekend. Voor mijn gevoel ben ik ook een stuk minder bang. Toevallig hebben we vorige week onze tweede berghuttentocht geboekt, ook weer via SNP. Dit keer in de Karwendel. 

1. Air - La femme d’argent 
   Het ultieme chill-liedje voor in de zon met een heerlijk biertje. Eigenlijk is het hele album Moon Safari een grote trip dus zet die maar gewoon helemaal op. 
2. Groove Armada - At The River 
   Niet alleen geschikt als je langs een riviertje hebt gelopen. Zak onderuit in je stoel en geniet van de zonsondergang! 
3. Jordan Rakei & Tom Misch - Midnight Mischief 
   Liedje dat ik ontdekte op een surfvakantie in Portugal. Instant surfvibes, maar ook heerlijk na het wandelen.