Kris Ronsyn header Grossglockner

Op huttentocht met tieners, een avontuur in de Hohe Tauern!

‘Wandelen is super leuk!’ 
Mijn tieners zuchten meestal even wanneer ik hen weer met wat extra overtuigingskracht over de streep probeer te trekken om nog eens de natuur in te duiken. Pubers zijn nu eenmaal een lastig publiek voor ongeveer alle activiteiten. Ik hield dus mijn hart vast voor hun antwoord toen ik met zoveel mogelijk enthousiasme aankondigde: ‘We gaan een huttentocht in Oostenrijk doen!’. Hun eerste reactie was voor mij een klein mirakel: ‘Ja, echt?? En in berghutten slapen?? Cool!!’. 

De hoogste berg van Oostenrijk

Ik koos een 5-daagse huttentocht in de omgeving van de Großglocker in het Hohe Tauern natuurgebied. Niet enkel de ‘hoogste berg van Oostenrijk’ en het natuurgebied bepaalden onze keuze, de wandelingen zelf waren ook best pittig volgens de SNP website, want het laatste wat ik wilde waren twee pubers die zich verveelden! Na een heerlijk avondmaal, waar we aan de praat raakten met een Belgisch gezin dat al veel tochten had gedaan en we héél veel tips meekregen, en een erg comfortabele nacht in het Glocknerblick Arnig hotel in Kals waren we klaar voor het echte werk. 

Berggeit?

De bus bracht ons naar het startpunt en toen was het aan ons. Onder een stralende zomerzon begonnen we aan de eerste klim. Het was voor elk van ons even zoeken naar het juiste tempo, maar de rolverdeling was al snel duidelijk: Bart wilde graag snel boven zijn, Ruben ontpopte zich tot een echte berggeit, hij huppelde naar boven met een zware rugzak alsof het niets was, en Lore en ik genoten van de omgeving, konden wat bijbabbelen en namen regelmatig een pauze. We hadden van SNP alle benodigde info meegekregen, van richtlijnen voor het inpakken en een gedetailleerde reisbeschrijving van de 5 dagen tot de coördinaten van de berghutten. Maar vooral de SNP Route app, die ook offline werkt, was van goudwaarde voor ons: geen getwijfel over welk pad te volgen bij een splitsing en we konden ook de duurtijd van de tocht via de app inschatten zodat we nooit in de problemen kwamen als we eens een wat langere pauze namen. 

Keuze genoeg

De overnachtingen in de berghutten waren een heel avontuur. Het lekkere eten, de gezelligheid, het community gevoel onder de wandelaars, de fijne ontmoetingen, het overtrof onze verwachtingen! De overnachtingen in de berghutten zijn met een halfpension formule, dus ontbijt en avondmaal. We dachten dat we een degelijke maar eerder basic maaltijd zouden krijgen, maar niets was minder waar: soep, slaatjes, kaasschotel, verschillende hoofdgerechten om uit te kiezen en een dessertbuffet. ’s Avonds werden er gezelschapspelletjes gespeeld in de hut en werd er uitgebreid nagepraat over de dag, iedereen was geïnteresseerd in ons verhaal en wij luisterden ook met veel plezier naar de belevenissen van de anderen. 

De laatste stop

De tweede berghut bleek de laatste tussenstop te zijn voor de beklimmers van de Großglocker. Het was indrukwekkend om zien: al het materiaal wat ’s avonds werd klaargelegd, een klein (nerveus) groepje dat nog de laatste richtlijnen kreeg van een instructeur, we voelden ons hier toch een beetje toeristen tussen de ‘echten’, maar wat bijzonder om dit te mogen ervaren! De eerste nacht hadden we een kamer voor vier, met het meest prachtige uitzicht, de tweede nacht hadden we nog 10 extra roommates. Deze nacht vond ik best spannend. Kinderen die ‘moeten’ zwijgen om de nachtrust van de andere niet te verstoren krijgen helaas makkelijk de slappe lach, in en uit de stapelbedden klauteren verliep ook niet altijd even vlot en ja, oordopjes zijn een must in een slaapzaal! Ondanks dat we niet echt veel sliepen door de hoogte stonden we elke ochtend weer fris en monter klaar om, na een stevig ontbijt, aan de volgende wandeldag te beginnen. 

Knipoogje van Moeder Natuur

De dagen vlogen voorbij en plots was daar al de laatste wandeldag. We startten met een euforisch gevoel ‘het gaat ons lukken, we gaan de hele tocht uitwandelen!’. Alhoewel ik de afdaling terug naar de vallei behoorlijk uitdagend vond met af en toe touwen om aan vast te houden en een steile afgrond naast ons zat het tempo en de sfeer erin: er werd gehuppeld, gelopen, gezongen. Eens terug in de vallei konden we een stukje de bus terug naar Kals nemen, maar we waren het erover eens: we hebben de hele tocht gewandeld zonder shortcuts te nemen, dus ook die laatste kilometers doen we er nog bij! De voldoening die het gaf om een paar uur later na een warme douche in een comfortabel hotel bed neer te ploffen was immens. Ook van de natuur kregen we nog een knipoogje: na drie dagen onder een stralende zon gewandeld te hebben begon het een half uurtje na het einde van onze tocht pijpenstelen te regenen! 

Herinneringen

Wat ons zal bijblijven van deze tocht? Hoe heerlijk het is om even écht weg te zijn, de prachtige natuur (inclusief steenbokken, marmotten en véél koeien), de ontmoetingen, de gemoedelijke sfeer onder wandelaars … én pubers die echt wel enkele dagen zonder schermpjes en WiFi kunnen!

Foto's en tekst door: Kris Ronsyn
$name$name$name