Wandelen over de Cape Wrath Trail
LET OP: de hieronder beschreven wandeling over de Cape Wrath Trail in Schotland wordt momenteel niet meer als reis aangeboden door SNP. Wél kunnen we je een aantal andere prachtige arrangementen aanbieden in de beroemde highlands. Zie onderaan de pagina voor meer informatie.
Pittige wandeltocht door de Schotse Hooglanden
‘Wross’, noemden De Vikingen het noordwesten van Schotland. ‘Het keerpunt.’ Wat viel er tenslotte te vinden in dat verlaten berggebied? Prachtige natuur, ontdekte de Schotse fotograaf David Paterson. Hij is de geestelijk vader van de Cape Wrath Trail: een adembenemend mooie wandeltocht van 330 kilometer, dwars door de noordelijke Schotse Hooglanden. Een avontuurlijke wandelbestemming voor een nieuwe SNP-groepsreis.
‘Mijn rugzak was voor een groot deel gevuld met havermout. Een zelf samengestelde mix van havervlokken, poedermelk, rozijnen en Alpen Muesli – een populair ontbijtgranenmerk hier in Schotland. Havermout voor het ontbijt én het avondeten. Lichtgewicht en calorierijk.’
Zo begon fotograaf David Paterson op 1 mei 1993 aan de 330 kilometer lange wandeling van Fort William naar Cape Wrath, een dorpje aan de noordkust van Schotland. Een pionierstocht, want nooit eerder had iemand diezelfde route gelopen. Ja, in 1930 hadden – zo ging het verhaal – leden van een Schotse wandelclub een soortgelijke tocht ondernomen, maar daarvan was nooit enige documentatie gevonden. Paterson, daarentegen, had een helder doel voor ogen: hij zou de door hem gemaakte wandeling in tekst en foto’s vastleggen, zodat anderen na hem dezelfde route konden wandelen.
Regels bij het wandelen van de Cape Wrath Trail
Hij had voldoende havermout voor achttien dagen. Hij had zijn twintig kilo zware backpack, met daarin behalve eten ook een slaapzak, warme kleren en een gasstelletje. En hij had de door hem opgestelde regels bij het wandelen:
1. Hij liep zo veel mogelijk in een lijn van zuid naar noord.
2. Hij deed zijn best de route door de mooiste landschappen te laten voeren.
3. Hij vermeed over het algemeen bestrate paden, maar benutte onverharde voetpaden.
4. Hij zocht geen onnodig zware bergbeklimmingen of rivierdoorkruisingen op.
5. Hij zou een route uitstippelen die voor veel wandelaars haalbaar zou zijn.
6. Hij liet de route regelmatig dorpjes met overnachtingsmogelijkheden aandoen.
7. Hij wilde tussen begin- en eindpunt minstens één keer de kust zien.
Zeventien dagen en nachten duurde zijn wandeltocht door de noordelijke Schotse Hooglanden. Dagen waarop hij sneeuwstormen, berghellingen en agressieve herten trotseerde. Nachten waarin hij soms lag te rillen in zijn slaapzak. ‘Maar van elk moment heb ik genoten. Het werd een van de mooiste tochten die ik ooit gelopen heb.’
Ontdekkingsreiziger in de Schotse Hooglanden
De Cape Wrath Trail, zo doopte Paterson de tocht. Na verschijning van het gelijknamige boek kwamen er al gauw wandelaars van over de hele wereld om de route te wandelen. Avonturiers, die zich voor even in ruig niemandsland wilden wanen. Paterson: ‘Er zijn geen bordjes langs de route. Geen platgelopen paden. Tijdens een meerdaagse wandeltocht door de noordelijke Schotse Hooglanden voel je je vanzelf een ontdekkingsreiziger.’ Voor Paterson was het landschap niet volledig nieuw. ‘Als tiener heb ik heel wat bergen beklommen in die regio. Altijd zocht ik de wildernis op; klauterde ik over rotsblokken, sprong ik over beekjes.’ Toch was de Cape Wrath Trail een unieke ervaring voor hem. ‘Ik had slechts één keer eerder een meerdaagse route met bepakking gelopen: de West Highland Way.’ Tijdens die tocht kwam Paterson op het idee voor de Cape Wrath Trail. ‘Ik liep de West Highland Way omdat ik er een boek over maakte. Toen vroeg ik me af: waarom zou je deze tocht niet verder naar het noorden doortrekken? De westelijke Hooglanden zijn prachtig, maar ook drukbezocht.’ Wat dat betreft verschilt de Cape Wrath Trail behoorlijk van zijn zuidelijke tegenhanger: in de tweeënhalve week dat Paterson onderweg was, kwam hij tijdens het wandelen maar twee mensen tegen. ‘Alleen in dorpjes waar ik overnachtte sprak ik wel eens iemand.’
Nachtelijk bezoek op de Cape Wrath Trail
Paterson had geen mobiele telefoon. Geen tochtgenoot. Hij was volledig op zichzelf aangewezen, maar bang was hij bijna nooit. ‘Ik kende het terrein en had me goed voorbereid. Thuis had ik me dagen achtereen over de kaarten gebogen. Ik had mijn kompas bij me. En ik hield mijn aandacht er goed bij tijdens het lopen, deed geen roekeloze dingen.’ Ook de eenzaamheid benauwde hem niet: ‘Eigenlijk was het gebrek aan mensen juist geruststellend. Ik kon ’s nachts onder de sterrenhemel in mijn slaapzak kruipen zonder de angst beroofd te worden.’ Nachtelijk bezoek kreeg hij alleen van passerende vossen of nieuwsgierige egels. ‘Waarschijnlijk hebben meer dieren mij gezien dan andersom. Want ’s nachts sliep ik over het algemeen aan één stuk door, uitgeput als ik was van de lange dagmarsen. En overdag sliepen de meeste dieren.Vogels zag ik wel veel. En herten. Dat was trouwens de enige keer dat ik echt bang was: toen een agressief mannetjeshert in volle vaart op me afstormde. Hij was een van de kleinere mannetjes van de roedel en wilde zich vermoedelijk bewijzen tegenover de rest. Een rivaal zonder gewei, die kan ik wel hebben, moet hij hebben gedacht. Gelukkig droop hij af maar ik stond wel te trillen op mijn benen.’
