Van München naar Venetië, een droomwandeling van vier weken

Google Tarzo. Je leest dit digitaal, dus je kunt snel switchen naar Google Maps en met Streetview even door de straatjes van Tarzo dwalen. Doe het nu, dan begrijp je de sfeer die ik beschrijf pas echt. Er staat een man voor de camera bij hotel Ai Pini, precies op de plek waar wij nu neerzijgen na negentien prachtige kilometers door de Alpi Bellunesi, de Italiaanse vooralpen.

Het terras bevindt zich in de heerlijke koelte van de bomen. De hotelbaas schuift stoelen bij en brengt karaffen koud water, jus d‘orange en twee flessen prosecco om een toast uit te brengen op het volbrengen van ons Traumpfad. De rugzakken gaan af, dit feestje hebben we samen verdiend. En: dit is de streek waar de prosecco vandaan komt.

Rewind vier weken. Plaats van handeling: het treinstationnetje van Lenggries, Zuid-Duitsland. We stappen uit om te beginnen aan ons Traumpfad, maar we betwijfelen of we deze week überhaupt wel veilig de bergen in kunnen. De regen valt hier al dagen loodrecht omlaag, in Bijbelse proporties, onophoudelijk. De rivier de Isar staat angstwekkend hoog en gaat woest tekeer. We vrezen dat-ie bruggen meesleept, onze bruggen, maar volgens onze hotelbaas valt het allemaal wel mee. Ze zijn hier wel wat gewend.

En inderdaad, de volgende ochtend stappen we onwennig uit de skilift en kunnen op pad. Een glorieuze intocht op een zonnig terras van de Tutzinger Hütte, aan de voet van de Benediktenwand, zit er dit keer helaas niet in. Het is vandaag regenpak aan-uit-aan-uit, maar we zijn al kinds blij dat we kunnen lopen. Het boeit niemand dat onze slechtweervariant minder spectaculair is dan de standaardroute over de toppen. Who cares? Hoe slechter de omstandigheden, hoe sterker je je voelt als het toch lukt.

Huttentochten zijn voor mij privé, maar ook als reisleider, de optimale manier om de bergen te ervaren. Je bent dagenlang hoog in het gebergte en komt niet in de bewoonde wereld. Je maakt overdags je hoofd leeg en ’s avonds ben je fysiek moe. Je lichaam voelen (lees: een beetje spierpijn) is lekker. En het is elke dag weer een verrassing waar je ’s avonds slaapt en wat voor lekker eten je krijgt voorgeschoteld.

Als reisleider deel ik volledig mee in alles wat we als groep beleven: de inspanning en de ongemakken, maar ook de ontspanning en het genieten. Een betere manier van teambuilding dan dit soort pittige huttentochten kun je nauwelijks bedenken. Deel worden van dat team is elke keer weer een bijzondere ervaring. ’s Ochtends wakker worden in het lager naast mensen die je gisteren nog niet kende en samen het spaarzame warme water delen van de douche (om de beurt dan), intiemer word je niet snel. Je leeft intens tijdens een huttentocht, de contrasten zijn enorm, want dan ineens deel je samen een fles prosecco op een goddelijk terras!

Tussen Tarzo en Lenggries zitten vier weken en heel veel kilometers te voet, prachtige kilometers. Het Traumpfad is een feest van begin tot eind, want het brengt je dwars door het beste wat de Alpen je te bieden hebben: de Karwendel, de Tuxer Alpen, de Zillertaler Alpen, de Dolomieten en tot slot de Alpen van Belluno.

Etappe één brengt je van laag naar hoog, van de Zuid-Duitse Vooralpen naar het hooggebergte van de Karwendel in Oostenrijk. Etappe twee neemt je mee naar de hoge Zillertaler Alpen, met ook het hoogste punt van de route, de spectaculaire Friesenbergscharte op bijna 3000 meter. In etappe drie loop je dwars door de Dolomieten, waar de sfeer van half-Duits-half-Italiaans Süd-Tirol (of Alto Adige) langzaam naar Italiaans overgaat. En in etappe vier wissel je na een paar dagen de Dolomietentoppen in voor dolce far niente: de Belluno-Alpen.

Onderweg doe je veel berghutten aan. Iconische, zoals de Olperer Hütte, of de rifugio Tissi, pal tegenover de machtige Civetta-wand. Plekken waar je alleen te voet kunt komen, en daarom heb je soms voor meerdere dagen spullen in je rugzak. Comfort, daar maalt hier niemand om, hoewel een warme douche natuurlijk altijd wel fijn is. En lekker eten, laat dat maar aan de Italianen over. Zorg dat je je conditie op orde hebt, dan hoef je je beslist geen zorgen te maken over duizend hoogtemeters op een dag. Daar word je alleen maar beter van.

Door: Rien Jans
Foto's: Rien Jans