Pittig: de Palaronda minitrek

Het is een frisse ochtend en we hebben er zin in. Het Pale di San Martino is een gebergte waarvan de ongenaakbare kale toppen ruim 2.000 meter hoog reiken. 'Als steenkathedralen naar de hemel', zoals het in de omschrijving zo mooi luidt. Het startpunt van de vierdaagse tocht is het wintersportdorp San Martino di Castrozza, met als aftrap een fikse klim van 1.050 meter stijgen - zo'n vier uur wandelen (of de kabelbaan) naar de top van de Altopiano delle Pale. 

We hebben al eerder huttentochten gemaakt, maar niet in dit gebied, dat bekend staat om de fantastische uitzichten en de unieke combinatie van het felle groen van de bossen en het lichte grijs van de enorme rotswanden. Over een brede weide wandelen we eerst naar de Colverde, het tussenstation van de kabelbaan. Vandaar gaat het pad door het bos en dan volgt een smalle, maar veilige passage over rotspaden die vaak niet meer dan één meter breed zijn. Eenmaal op de Passo di Rosetta hebben we een fantastisch uitzicht over het dal met San Martino. Vijfhonderd meter verderop ligt Rifugio Rosetta, een schitterend gelegen hut op ruim 2.500 meter hoogte, die we delen met klettersteigers uit Duitsland en wandelaars uit Nederland. Het eten is er prima, vooral de meer dan gevulde groentesoep gaat er goed in. En ondertussen kletst iedereen met elkaar over het weer en wat hij ervaren heeft onderweg. 

De volgende ochtend wandelen we vanaf Rifugio Rosetta in zo'n anderhalf uur naar de Fradustagletsjer. Vandaag zullen we het hart van het Pale di San Martino in trekken. De tocht begint rustig stijgend, met prachtige uitzichten aan onze linkerzijde. Na een uur lopen wordt het steiler en worden de uitzichten over het plateau alsmaar weidser. Op weg naar de Cima Fradusta zien we ook andere bergen wat het landschap nog imposanter maakt.

We genieten even van al het moois op de top van de Cima Fradusta. We kijken meer dan honderd kilometer ver richting besneeuwde toppen, groene heuvels en meerdere bergmassieven. Direct naast ons gapen gigantische, diepe kloven. Via de Passo Pradidali Basso dalen we af naar Rifugio Pradidali. Eerst over een vrij vlak rotsig maanlandschap, dan vernauwt het pad en leidt ons tussen enorme rotswanden door. Het uitzicht vanaf hut Pradidali over het lager gelegen beboste dal is prachtig. De vriendelijke medewerkers van de hut schotelen ons een heerlijk driegangenmaal voor. We raken in gesprek met drie vriendinnen van nog geen dertig jaar, die voor het eerst een meerdaagse tocht maken. Petje af!

Al bij het ochtendgloren is het landschap een plaatje. In het dal hangen schitterende wolken en langzaam kleurt de zon goud. Vanuit de hut zakken we af de vallei in, een pittige afdaling met hier en daar kabels voor wat houvast. Ondertussen hebben we een geweldig uitzicht over de bossen in het dal. Na zo'n twee uur dalen, wandelen we dóór die bossen, over een panoramisch pad in de vallei, langs kleine watervallen en beekjes. In dit prachtige Val Canali - door de vele groene weides echt lieflijk te noemen - zien we de Cima Canali, de ontelbare rotszuilen van Cimerlo en de machtige 'toren' van Sass Maor. Het is werkelijk adembenemend mooi. 

Het pad naar de ruïnes van Malga Pradidali en Malga Canali voert door koele bossen. We moeten even pittig stijgen. Daarna wandelen we weer door zacht verende weides, heerlijk is dat na al die rotsige ondergrond. Na een korte pauze bij een mooi gelegen, traditioneel restaurantje volgt alleen nog een korte klim, zigzaggend door het bos, naar 1631 meter hoogte. Daar, onderin de Sass d'Ortiga en aan de voet van de Cima Lastei, ligt Rifugio Canali 'Treviso', beschut tussen de bossen en met een prachtig ruim terras in de zon. Het avondmaal is geloof ik weer prima, maar ik word afgeleid door de prachtige rode hemel en het uitzicht over de bossen van het Val di Canali. Totdat de zon onder is ben ik in de weer met statief en filters. Al met al was dit opnieuw een schitterende dag. 

Na een stevig ontbijt vertrekken we voor de laatste etappe van onze minitrek. We klimmen over een smal pad dat al zigzaggend door de brede, beboste Corovallei voert. Drie uur later staan we na zo'n 1.100 meter stijgen op de Passo Canali te genieten van het adembenemende 360° uitzicht op de Dolomieten. Dwars over de hoogvlakte wandelen we terug naar Rifugio Rosetta. Het waait enorm op de vlakte, maar zodra we afdalen wordt dat minder. Het goed gemarkeerde pad voert naar de Forcella de Miel op 2.520 meter hoogte. Daar staan ons de meest fantastische uitzichten te wachten. Mensen staan stilzwijgend en hand in hand te kijken naar het overweldigende berglandschap.

Even verderop vinden we een van de mooiste lunchplekken die ik ooit heb mogen meemaken. Helaas moeten we opschieten, want er is onweer op komst. We maken vaart over de vele rotsige paden en natuurlijk gaan we de vermoeidheid voelen, maar het schouwspel van de wolkenpartijen die hun schaduwen laten vallen over de bergen en over ons maakt alles goed. In de verte duikt zo nu en dan de Rosettahut op in een buitenaards mooi landschap. We staan af en toe stil om de omgeving en het gevoel in al onze vezels op te nemen. Natuurlijk verlangen we naar dat heerlijke bier in de Rosettahut, maar we willen ook dat er geen einde komt aan deze schitterende wandeling. Toch komt dat steeds dichterbij. Op het gezellige terras van Rifugio Rosetta drinken we in de zon onze Weizen. De finale. Morgen zullen we weer afdalen, vanuit de machtige bergwereld terug naar San Martino. 

Wil je zelf de Palaronda trek maken?