Op huttentocht met Sander Hoogendoorn

Je mist het comfort van thuis niet? Je koffie, je eigen bed?
 
‘Nee, ik vind het juist heel fijn om weinig bij me te hebben. Gewoon een rugzak met de basics. Het maakt je heel licht en zorgeloos.’ Dus geen guilty pleasures mee in de rugtas? ‘Hooguit een boek of een puzzelboekje.’ Kom je weleens uit je comfortzone in de bergen? ‘Als je veel bergwandelt, dan kom je er wel achter dat het gewoon ook riskant kan zijn. Je moet je koppie erbij houden en weloverwogen keuzes maken. In Slovenië hadden wij het afgelopen jaar noodweer. We waren toen gelukkig net weer in het dal, maar de bomen werden echt uit de grond gerukt. Dan moet je er niet aan denken dat je overdag op een bergkam ergens alleen boven loopt. In de bergen ben je overgeleverd aan Moeder Natuur, dat maakt je wel nederig.’ 

Hoe bereid je je voor op Moeder Natuur?
 
‘Goed de vooruitzichten checken voordat je op pad gaat. En ga op tijd op pad zodat je eventuele onweersbuien voor bent. Die ontstaan namelijk altijd in de loop van de dag. Handig is ook dat je van SNP een Bergwandelreiswijzer ontvangt met tips voor de voorbereiding en onderweg. De navigatie-app en de routebeschrijving van SNP zijn ook erg behulpzaam om de juiste weg te vinden. Sowieso wandel ik altijd met gps op mijn horloge, met een back-up op mijn telefoon en het liefst ook nog een analoge, voor als de batterijen leeg zijn. We hebben echt wel een paar keer getwijfeld of we wel goed zaten, zélfs met gps. Moeten we hier nou rechts naar beneden of rechts omhoog?’

Elke werkdag kun je zijn stem horen op Radio Veronica, maar als hij in de bergen is, dan is hij er even niet. Sander Hoogendoorn (36) – radiomaker, muziekliefhebber, hardloper, bergwandelaar en dagdromer – over zijn nieuwste hobby: huttentochten. ‘Je hebt niets aan je hoofd. Dat is voor mij de ultieme vorm van ontspanning.’

De eerste herinneringen van Sander Hoogendoorn aan de bergen kregen vorm op de achterbank. Onderweg naar Oostenrijk, waar hij als kind met zijn familie geregeld op kampeervakantie ging, zag hij de horizon vanachter het autoraampje steeds heuvelachtiger worden, en in serieuze bergen veranderen. Die veranderende landschappen maakten diepe indruk op hem, zó anders dan Nederland met z’n weilanden en slootjes…

Dus je eerste huttentocht in Zwitserland drie jaar geleden voelde een beetje als thuiskomen?

‘De liefde voor de bergen is nooit verdwenen. Je kunt je bijna niet voorstellen hoe groots en oneindig de bergen zijn. Sta je boven op een top en kijk je in de verte, dan zie je gewoon alleen maar van die knoeperts. Dan voel je je ontzettend klein. Toch had ik de eerste huttentocht wel een beetje onderschat. Ik had niet gedacht dat een meerdaagse wandeling in de bergen zo fysiek zou zijn. Het zijn toch bouwwerken van Moeder Natuur. Soms moet je gewoon enorm klimmen en grote stappen maken.’ 

Dat ligt jou als sporter wel toch? 

‘Ik kan niet op vakantie en de hele dag niks doen. Ik moet iets te doen hebben. Met bergwandelen heb je gewoon een supermooi doel: Je moet naar de volgende plek om te eten en te overnachten. Je moet aan de bak. Ik vind het echt heerlijk dat je de hele dag lekker bezig bent. Je hoeft over niks na te denken, behalve over lekker stappen, goed eten en drinken, en jezelf af en toe insmeren. Je hebt voor de rest vrij weinig aan je hoofd. Dat is voor mij de ultieme vorm van ontspanning.’

Je hebt inmiddels meerdere huttentochten via SNP gedaan. Verschilden die veel van elkaar?

‘Drie stuks inmiddels. Bij de eerste in Italiaans Zwitserland (Ticino) was alles nieuw. Ik was compleet overdonderd. Dat was misschien wel het meest magische van allemaal, het onbekende. Ik had ook wel het idee dat dat de tocht met de steilste beklimmingen was. De tweede in de Oostenrijkse Karwendel was trouwens ook wel pittig hoor. Je kon ervoor kiezen om een paar toppen te beklimmen, en dat hebben we uiteindelijk ook gedaan. Op een gegeven moment dacht ik: ‘Oké, ik moet hier snel vanaf, dit is me echt te hoog.’ En Slovenië was weer compleet anders. Ik had het idee dat het daar allemaal veel dichter op elkaar stond en veel wilder en rauwer was. Op sommige plekken was je echt in de middle of nowhere. Wat me trouwens opviel is dat de gastvrijheid in de bergen en de sfeer in de hutten overal wel min of meer hetzelfde is.’

Heb je al berghutroutines ontwikkeld? 

‘Schoenen uit, slippers aan! Gewoon van die lompe Adidas-badslippers, weet je wel. Misschien een klein dutje of even opfrissen, een beetje puzzelen, schrijven, rommelen…’ 

Voor je radioprogramma sta je vaak al om een uur of zes op. Doe je dat in de bergen ook? 

‘In de bergen pak ik graag een extra uurtje. Je bent vaak ook zo moe van het wandelen dat ieder uurtje mooi is meegenomen. En bovendien: je moet toch op het ontbijt wachten dat de huttenwaard voor je klaarmaakt.’ Nu we het toch over eten hebben: wat eet je onderweg? ‘We nemen als het kan altijd een lunchpakket mee vanuit de hut. Maar daarnaast zorgen we ook dat we noten, sportrepen en zelfgemaakte bananenbrood meenemen. Je verbrandt tijdens zo’n tocht een hoop calorieën. Ik ben er ook wel achter gekomen dat goed eten minstens zo belangrijk is als drinken. Het is echt de brandstof waar je op loopt. Onze go-to-tip is dan ook: wacht niet te lang met eten.’ 

En met ‘ons’ bedoel je jij en je wandelmaatje? 

‘Mijn vriendin. Het is echt heel leuk dat we dit samen kunnen doen. Een huttentocht is een van de allermooiste dingen om te doen tijdens je vakantie. Wintersport is ook een goede, maar voelt toch anders, toeristischer. Berghuttentochten voelen veel… duurzamer.’ 

Spreek je onderweg nog wel andere bergwandelaars? 

‘Wij kletsen echt met iedereen. Zeker mijn vriendin. Die zie je soms de halve middag niet. Dan komt ze weer terug en zegt dan enthousiast: ‘Ik heb met die en die en die gepraat.’ We zijn in de bergen trouwens een keer twee hele oude Franse mannetjes tegengekomen. Die verstonden we voor geen meter. Ze hadden een soort accent, daar was niets van te verstaan. Maar met handen en voeten konden we toch wel wat dingen duidelijk maken. Dan sta je gewoon een kwartier lang op een bergpas te praten. Dat doe je in het normale leven niet zo snel.’

Dus dit is zeker niet de laatste huttentocht? 

‘Nee. Het maakt je wel hongerig naar meer. Misschien kiezen we de volgende keer wel voor een hele andere omgeving, zoals Schotland ofzo. Of een iets langere trail waarbij je dieper het gebergte in trekt. Dat je echt een week aan het rondtrekken bent en helemaal off the grid bent.’ 

Misschien is thru-hiking iets voor je? 

‘Thru-hiking?’

Bij thru-hiking doorkruis je een land of een bepaald gebied, zoals een eiland. Als het kan in één keer. Dan ben je weken-, soms wel maandenlang onderweg. 

‘Ja, vet.’ Er is dus nog groei mogelijk. ‘Ja, er is zeker nog groei mogelijk. En dat vind ik ook leuk, want je wordt er steeds beter in. We hebben nu een paar keer kunnen proeven hoe het is om in de bergen rond te trekken, de deur naar andere dingen staat nu open.

Tekst: Dirk Wijnand de Jong

Foto's: Sander Hoogendoorn