Hiken door de ruige Majella

Het Parco Nazionale della Majella is een ruige streek in het Apennijnen gebergte in Midden Italië. Het is ruim twaalf keer zo groot als ons Nationaal Park De Hoge Veluwe. Veel natuurliefhebbers komen  er voor de bergen, de rijke plantenwereld en natuurlijk ook voor de wolven. Naar schatting leven er zo’n 100 wolven in twaalf roedels in het gebied. Tijdens het wandelen speur ik op het pad naar wolvendrollen. Die zijn wat groter dan die van een hond en er zitten vaak haren en botjes in. Helaas, geen drol gezien, laat staan een hele wolf. Deze schuwe dieren verschuilen zich direct zodra er mensen in de buurt komen. Maar bij ieder geluid hoger op de helling denk ik: dat is misschien wel een wolf,  ik zie hem niet, maar hij mij wel. Dat maakt het wel spannend.

Wolven vallen normaal gelukkig geen mensen aan. Er zijn herten en zwijnen genoeg, en soms zijn schapen ook een gemakkelijke prooi. De overheid vergoedt doodgebeten vee. Om de roedels in de gaten te houden, hebben sommige wolven een GPS-zender om hun nek. De herders op de bergweides kunnen zo tijdig gewaarschuwd  worden als ze in de buurt zijn. Zo’n herder is Karimo, een donkere bootvluchteling uit Gambia, die hier op 1500 meter boven zeeniveau werk heeft gevonden. “Ik heb geluk gehad, dit is beter dan het armoedige leven in de stad”,zegt hij. Met vijf grote witte Abruzzen berghonden bewaakt hij de kudde. “Er zijn wel eens wolven in de buurt, maar die durven door mijn honden echt niet dichtbij te komen”.

De Majella is om meer redenen een fantastische wandelgebied. De ruige bergen en dichte bossen bieden al eeuwen een goede schuilplaats voor kluizenaars, die zich in verlaten kalksteengrotten terugtrokken van de wereld. Zo bijvoorbeeld de kluizenaar Pietro del Morrone, de latere paus Celestinus V, die rond 1246 in de Eremo di Santo Spirito leeft. Na een lange tocht door de donkere beukenbossen, bereik ik verrassend een open plek  waar deze hermitage half  in de rotsen is uitgehakt. Het  is tegenwoordig een druk bezocht nationaal monument, maar gelukkig is er nu geen mens te zien. Geheel in de kluizenaarsgeest gebruik ik een sobere lunch van brood met geitenkaas en een slok water. De zon schijnt inmiddels, hoog boven mij cirkelt een buizerd, wat wil een mens nog meer…

Nou, daar valt nog wel wat op te verzinnen. Uren later bereik ik de Agriturismo Pietrantica in het gehucht Decontra. Wat een heerlijke plek. Een biologische boerderij met appartementen in traditionele stijl en uitzicht op de bergen. Op het terras zet Marisa, de hartelijke gastvrouw, bier klaar voor de vermoeide wandelaar. Rond zeven uur komt Camillo, haar man, thuis van zijn werk op het land. De oude vader Paolino zet zich aan het hoofd van de grote eettafel. Dat is het sein voor een overvloedige maaltijd: grote schalen pasta met linzen, tomatensla, schapenvlees met groenten uit de oven, chocoladetaart met ricotta toe, alles uit eigen tuin en keuken. En zo iedere dag weer.

Leven als god in Italie! Goed dat ik er maar drie dagen mag blijven, anders was ik tonnetje rond teruggekomen.

Tekst: Ferry Mingelen
Foto's: Paul Tolenaar