Header

Schladminger Tauern Gezelligheid en saamhorigheid in Oostenrijkse berghutten

Stel je eens voor: de hele dag ben je actief bezig in het meest spectaculaire berglandschap. Je beklimt er de hoogste toppen, geniet van prachtige, ruige vergezichten en waant je zo nu en dan alleen op de wereld.  Aan het einde van de middag doemen de houten planken van een gezellige berghut op. Daar ga je vannacht slapen. De huttenbaas wacht je al op met een vriendelijke glimlach. Samen met vriendin Eline wandel ik een huttentocht in de Oostenrijkse Schladminger Tauern en voel me het gelukkigste mens op aarde. 

Wat we willen drinken, vraagt de huttenbaas ons. Twee witbier, een groot glas schiwasser en een beker buttermilch met preiselbeeren graag. Mijn zware tas zet ik tegen de houten tafel aan en ik laat me op de bank zakken. Eindelijk krijgen mijn beenspieren hun welverdiende rust. Ik leun ontspannen achterover en warm me aan de laatste zonnestralen van de dag, die nog net over de bergtop heen schijnen. Om ons heen zie ik veel meer wandelaars met gelukzalige blikken van dit bijzondere moment genieten. Ik weet het zeker, zij voelen zich net zo voldaan als ik.  Wat een fijn einde van een prachtige dag in de bergen.

In de watten gelegd

We wandelen deze tocht langs drie hutten: de Keinprechthütte, de Gollinghütte en de Preintalerhütte. In de nachten eromheen verblijven we in een klein bergpension waar we door de eigenaresse goed in de watten worden gelegd. Maar goed ook, denken we, als we 's morgens vroeg bij de bushalte op de wandelbus wachten die ons naar het startpunt van de tocht brengt. De komende avonden in de berghutten zullen vast een stuk minder luxe zijn, verwachten we. Dat we ons daar een beetje in vergissen, blijkt al snel. 

Goed voorbereid

Vanaf de Ursprungsalm, op 1.600 meter, waar de wandelbus ons afzet, beginnen we een beetje gespannen aan onze eerste klim naar de Unterer Giglachsee. We zijn goed voorbereid, dragen twee goed gevulde backpacks op onze ruggen en onze spieren zijn flink getraind, voor zover dat mogelijk is in ons bergloze landje. Toch zijn we best gespannen over wat ons te wachten staat. Redden onze benen het wel de komende dagen? En gaan we het comfort van het fijne pension niet missen?

Ruig berglandschap

Als we eenmaal de eerste bergmeertjes gepasseerd zijn en verder klimmen naar de Rotmandlspitze (2453 meter), vergeten we onze zorgen. Onze aandacht wordt volledig opgeslokt door het ruige berglandschap en we moeten ons concentreren om onze voeten juist te plaatsen op de rotsige ondergrond. Op de top ontmoeten we Esther, een Oostenrijkse die van hut naar hut wandelt, net als wij. Zij is alleen op stap. Dat doet ze niet voor het eerst. Ze legt ons uit dat ze zich als solowandelaarster goed heeft voorbereid en ze raadt beginnende bergwandelaars zeker aan een wandelmaatje te zoeken. 'Nee hoor', antwoordt ze als we haar vragen of het niet eenzaam is om zo'n tocht alleen te lopen. 'In de hutten en onderweg ontmoet je zoveel gelijkgestemden.'

Gemoedelijke sfeer

Het is waar wat ze zegt. Als we 's avonds in de knusse Keinprechthütte van een vegetarische paddenstoelenschotel smullen, kletsen we gezellig met onze tafelgenootjes. Wie denkt dat je in een Oostenrijkse berghut zelf je eigen potje kookt, heeft het mis. De maaltijden doen naar mijn mening niet onder voor die van een volwaardig restaurant. Misschien smaken ze zelfs nog wel beter, na een dag intensief bezig zijn. In de berghut hangt een gemoedelijke sfeer. Er wordt gekletst en gelachen. Het lijkt zo nu en dan wel of we met een stel vrienden op vakantie zijn. Fijn om de belevenissen van de dag met andere wandelaars te delen. Met volle magen spelen we met z'n zessen een dobbelspelletje. Het gaat er fanatiek aan toe.

Zespersoonsbed

Ik moet even slikken als ik om negen uur 's avonds afgepeigerd voor onze zogenaamde 'Lager' sta, klaar om te gaan slapen. Het is een groot matras waar zes mensen vlak naast elkaar op kunnen liggen. In dezelfde slaapzaal, aan de overkant van een smal gangetje, staat precies zo'n zespersoonsbed. Een kussen en een deken liggen al voor me klaar. Zal het me wel lukken om de slaap te vatten met al die mensen om me heen? Ik maak me zorgen om niets, zo blijkt. Zodra ik m'n oordopjes in doe en me in mijn lakenzak rol, ben ik onder zeil.

Klein puntje in de verte

De wandeling naar de Gollinghütte de volgende dag wordt opgesplitst door een bezoek aan de Landawirseehütte, waar we een groot bord Kaiserschmarrn verorberen. Over de klim naar de Gollingscharte (2326 meter) doen we daarna best lang. Steeds stoppen we om het hoogalpien landschap om ons heen te bewonderen. Wat een prachtig uitzicht. De hut waar we zojuist geluncht hebben is nog maar een klein puntje in de verte. Waar we eerder nog door een met bosjes begroeid, groen landschap wandelen, zijn er nu uitsluitend grillige rotsen te zien. De afdaling naar de Gollinghütte is steil en vergt al onze aandacht. 

Turquoise bergmeertjes

Op dag drie van onze tocht beklimmen we de 2.618 meter hoge Greifenberg. Mistbanken trekken over en als we vanaf de top ineens de turquoise gekleurde bergmeertjes onder ons zien opdoemen, vallen onze monden open van verbazing. Wat spectaculair! Afdalen doen we met behulp van staalkabels, waar we ons zo nu en dan dankbaar aan vastklampen. Fijn dat we allebei geen hoogtevrees hebben.

Eigen badkamer

Onze huttentocht eindigt in de Preintalerhütte, idyllisch gelegen tussen de naaldbomen. Ook daar genieten we weer van een heerlijke voedzame maaltijd en gezellige gesprekken met andere bergwandelaars. Als we de volgende dag, na een korte afdaling, in het pension aankomen, genieten we van de luxe van onze eigen badkamer en het tweepersoonsbed. Toch missen we de gezelligheid en de saamhorigheid van de berghutten. Tijdens het avondeten fantaseren we al over de huttentocht die we volgend jaar gaan maken.

 Tekst en foto's door: Elly Molenaar

Bekijk deze reis

Ook op pad met SNP en genieten van de weidse uitzichten en gemoedelijke sferen in de Oostenrijkse Alpen? Bekijk deze reis.

Nieuwsgierig naar welke huttentochten SNP nog meer aanbiedt?

Bekijk alle huttentochten