Wandelen in de Elzas en wijn van Elzasser bodem drinken is een gouden combinatie. Tegen het eind van de ochtend rijden we Utrecht uit, zes uur later krijgen we een grote bel pinot gris aangeboden met een 'zoek maar een lekker plekje op het terras'. Stéphanie, onze B&B-gastvrouw in Eguisheim, verbouwt samen met haar man ook wijn. Hun wijngoed, Ginglinger, aan de hoofdstraat van het Elzasser dorp is een bekende naam in én buiten de streek.
'Bonne marche,' wenst Stéphanie ons de volgende ochtend na het ontbijt toe. Leuk, denk ik, goede wandeling. Die ga ik onthouden want ik heb me voorgenomen mijn roestige Frans wat op te frissen deze wandelweek.
Door de Grand Rue, de hoofdstraat van het dorp vol typische Elzasser vakwerkhuizen met bákken vol geraniums aan de gevels, lopen we zo de wijngaarden in. Een stuk hoger is een groepje plukkers bezig. We zien hoe ze met grote gele bakken slepen en we horen ze met elkaar lachen. Verder is het stil op de warme helling. De druiven zuigen de laatste zonnestralen van het jaar op, wij lopen gestaag omhoog.
Boven de wijngaarden liggen de bossen. Aan de rand van een breed pad lijkt het of reuzen een spelletje mikado met boomstammen hebben gespeeld. Schots en scheef liggen de omgevallen bomen over elkaar heen. Op een geschikte stam eten we onze boterhammen.
'Bonjour madame, bonjour monsieur,' groeten voorbijkomende wandelaars ons. 'Bonjour madame, bonjour monsieur', groeten J. en ik terug. Na elke klim komt vanzelf een afdaling. Eerst door het bos, dan door de wijngaarden. In het dal doemen dorpjes op. Welke kerktoren met mozaïeken torenspits zou bij het dorp horen waar we vanavond weer een goede Elzasser maaltijd met bijbehorende wijn voorgezet krijgen en daarna mogen slapen?
Eigenlijk verlopen alle wandeldagen hetzelfde: naar de bakker, bijna altijd in de Grand Rue, om brood voor de lunch onderweg te halen, door de wijngaarden lopen, door het bos, door nieuwe wijngaarden en door een vierkante robuuste stadspoort een volgend snoeperig dorp in. We zouden dit ritme maanden kunnen volhouden. Leven als god in Frankrijk went snel.
Natuurlijk is er ook afwisseling. De ene dag lunchen we in het bos, de andere tussen de blauwe druiven of aan de rand van een weide met geiten met belletjes om hun nek. De ene dag zijn de hellingen wat steiler dan de andere. De ene dag lopen we langs drie kastelen in het bos, de andere door verschillende dorpjes.
We liggen eens een uur languit in het gras. We doen een wijnproeverij. En we verdwalen. Route-app erbij, nog een app met kaarten, maar duidelijk wordt het niet. Tot twee vriendelijke Franse wandelaars voorbijkomen die ons op het juiste pad terug helpen. 'Merci beaucoup,' bedank ik hen als ze een stukje zijn meegelopen en de andere kant weer opgaan. 'Bon marché,' roep ik er achteraan. Oeps, bedenk ik op het moment dat ik het zeg, betekent dat niet 'goedkoop'? Leven - en wandelen - als god in Frankrijk is niet zo moeilijk, met de taal moest ik nog maar wat oefenen.
Ook een wijnreis maken in Frankrijk?
Door: Annemarie Bergfeld
Foto's: Annemarie Bergfeld
