De Azoren, een schatkamer midden op zee Blog

Tekst: Anne Wesseling
Foto´s: Paul Tolenaar

Het is dé verrassing tijdens de walvisexcursie: een klein, doorzichtig ballonnetje dat drijft op de golven. Het lijkt gemaakt van cellofaan, zo teer. Maar dit is geen onderdeel van de plastic soep, het is de zeilblaas van een Portugees Oorlogsschip. Een wat? Het lijkt op een kwal, maar het is net wat anders. Hoe dan ook, de meterslange tentakels zijn giftig. Afschrikwekkend? Ja, maar tegelijkertijd zo mooi. Je vergeet bijna te kijken naar de blauwe vinvis verderop.

Met behulp van de wind of dobberend op de golven, dat is hoe je op de Azoren belandt. De negen eilanden liggen op een T-splitsing: de Amerikaanse, Euraziatische en Afrikaanse plaat drijven hier langzaam uit elkaar. En uit de opborrelende lava ontstond deze sliert van eilanden pakweg 1.400 kilometer ten westen van Portugal. Toevalligerwijs precies op een kruispunt van passaatwinden. Een vluchtheuvel middenin de oceaan, zo zou je het ook kunnen zien. Of je nu met je zeilschip onderweg bent naar de Oost of naar de West, de Azoren liggen ongeveer halverwege. Hier kun je op adem komen.

In de kathedraal op het eiland Terceira bekijk ik schilderijen uit Vlaanderen, zilver uit de mijnen van Potosí, een Mingvaas uit China, een lessenaar van Braziliaans hardhout, ingelegd met ivoor. Allemaal achtergelaten door zeelieden, als dank voor een behouden vaart. Wat een schatkamer! En dat geldt hier op de Azoren voor eigenlijk alles. De flora: Japanse ceders, eucalyptusbomen uit Australië, witte honinglelies uit de Himalaya, het doet het hier allemaal even goed. De keuken: specerijen uit de oost en pepers uit Jamaica in één keuken, waarom niet?

Maar de grootste schatkamer is de zee. Potvissen, tuimelaars, vinvissen en andere bekenden kun je er zien, maar ook hamerhaaien en grampers, grijze dolfijnen met een vlek op hun borst in de vorm van een anker. Vliegende inktvissen? Check. En dat Portugese Oorlogsschip, dus, dat trouwens plotseling jammerlijk kopje onder gaat, waarna er een donker hoofdje boven het water uitsteekt. ´Ah, een karetschildpad,´ zegt de schipper. ´Die éten ze.´

Gaan wij ook doen. Nee, geen oorlogsschepen, maar een traditionele stoofpot, de cozido das caldeiras, een ratjetoe aan ingrediënten gekookt op aardwarmte, in een stoombron op het eiland São Miguel. Het ruikt daar naar rotte eieren, maar daar proef je later niks van. Wat je wel proeft zijn honderd verschillende smaken, langzaam met elkaar vermengd door de warmte uit de aarde tot iets onvoorstelbaar kruidigs, zachts en warms. Slow cooking. Je zou er schipbreuk voor lijden, als het moest.

1. Ponta dos Capelinhos op het eiland Faial. Zwarte lavarotsen vers uit de oven, de laatste uitbarsting van de Capelinhos-vulkaan was in de jaren vijftig. Fenomenaal woest en mooi.
2. De grote vulkaankrater op São Miguel. In de krater ligt zo´n lieflijk groen landschap, alsof je een geheime wereld binnentreedt.
3. De slapende vulkaan Ponta do Pico (op, inderdaad, het eiland Pico) is 2.350 meter hoog en het hoogste punt van de Azoren (en van Portugal). Zware klim, maar een úitzicht! Op heldere dagen dan, dat wel.

De vulkanische eilanden van de Azoren hebben stuk voor stuk een eigen karakter. Maar er is één gemene deler: wandelaars en natuurliefhebbers kunnen er hun hart ophalen. SNP heeft de mooiste Azoren-reizen. Of je nu alleen wil reizen of met een groep, liever gaat wandelen of juist de zee op om walvissen en dolfijnen te kijken. Ons complete reisaanbod op de Azoren vind je hier.

Reisjournaliste Anne Wesseling groeide op aan zee en wil altijd terug naar de kust. Ruige landschappen, kusten en eilanden zijn haar favoriete bestemmingen. Allermooiste plek? ´Met de tent in een lavaveld.´ Googlet tussen het schrijven door stiekem op nieuwe modellen rugzakken en op instructiefilmpjes over hoe je een brandertje maakt van een conservenblik. In haar blogs neemt ze je mee naar haar mooiste bestemmingen én schrijft ze over de praktische kant van het kamperen. Want dat brandertje is één ding. Erop koken het volgende!