Door Jeroen Jazet
De vroege Ferry vanuit Lipari is zo goed als leeg. Perfect, want we willen helemaal alleen boven op Vulcano staan. Zure eierlucht beneemt ons even later de adem op de top van de mini-vulkaan. Als kinderen dansen we en zingen de tekst van De Dijk: ”Straks is het verboden, of te laat om nog te gaan…”. Dansen op de vulkaan kunnen we afstrepen van onze bucketlist.
Twee dagen eerder hebben we onze huurauto achtergelaten in de haven van Milazzo. Op weg naar de Eolische eilanden, die alleen per boot bereikbaar zijn. Lipari is het meest levendige van de Siciliaanse wadden, met meer dan genoeg terrassen en strand. Vanuit hier hebben we trips met een speedbootje naar Vulcano gepland.
We maken er op vakantie een sport van de tegendraadse toerist uit te hangen. Drukke plekken bezoeken we bij voorkeur op atypische tijden. Drie kwartier voor sluitingstijd op de Etna. Niemand die dat verder bedenkt. Atypische plekken bezoeken is een andere tactiek waar we erg handig in zijn. Thuis kijk ik al op Google Earth waar het wel eens rustig kan zijn. Vulcano is zo’n eiland. 180 graden gedraaid ten opzichte van het veel drukkere Stromboli. In combinatie met de vroege ferry van 07.45 uur hebben we het eiland bijna voor onszelf. We genieten van het gele sulfiet en de enorme kraterrand zonder in de file te lopen. Op Sicilië kan het.
Een van de grote pre’s van Sicilië is dat het Italiaans is. Uitstekende koffie dus en nog betere pasta. Iedere ochtend een zware espresso uit zo’n dik porseleinen kopje is voor mij het ultieme vakantiegevoel. In Noto, een eeuwenoud tufstenen plaatsje in het Zuidoosten, eet ik pasta die een foto waard is. Verse sardines, pijnboompitten, basilicum en vooral veel Tender Loving Care. Geluk op een diep bord.
Voor we de autorondreis boekten, hebben we ons heel even afgevraagd of we op Sicilië iets van de maffia zouden merken. Zouden we protectiegeld moeten betalen in het hotel, zouden we een paardenkop in ons bed vinden? Onzin uiteraard, we hebben nooit een pistool op ons gericht gehad. Don Corleone opereert blijkbaar vooral ondergronds en in films. Autorijden is ook prima te doen, al is er een uitzondering: Palermo. Die stad is de Champs-Élysées van Sicilië, maar dan in de hele stad. Iedereen doet maar wat, elke auto heeft meerdere deuken en rijstroken zijn er alleen voor de vorm; totale anarchie. 300 meter van de snelweg zijn we 180 graden gedraaid. “Wegwezen hier!”
Gek genoeg blijft de autogekte beperkt tot de hoofdstad, in Catania of andere steden is alles netjes en geordend. Lekker ook dat er veel snelwegen zijn voor zo’n klein eiland. Van west naar oost doe je makkelijk in een ochtendetappe.
Wandelend worden we blij op de flanken van de Etna. Tussen de versteende lava loopt een 17 kilometer lang kronkelend pad. Als de zon iets minder had gebrand, hadden we ons kunnen voorstellen hoe Neil Armstrong zich had gevoeld op de maan. Bizar dat deze magmastroom in 1981 bijna het ondergelegen dorp Randazzo had bereikt en bedolven. Her en der doemt de top van de Etna op. We zijn even met de auto richting de top van de vulkaan gereden, maar toen parkeerwachters ons de verplichte richting in dirigeerden: juist… 180 graden gedraaid.
Jeroen Jazet is fotograaf, filmer en docent fotografie. Sinds 2008 is hij Outdoor instructeur voor SNP Natuurreizen in Spanje, IJsland, Italië en Schotland. Ook schrijft hij veel voor fotomagazines P|f en Zoom.nl.
