Aankomst in het levendige La Grave, ooit een ommuurd stadje aan de belangrijke handelsroute Grenoble-Briancon in de Franse Alpen.

Je wordt (na het ontbijt) weggebracht naar het sympathieke bergdorpje Besse-en-Oisans (ca. 15 km rijden) aan het einde van de weg en ook een beetje aan het einde van de wereld. Door allerlei initiatieven is het dorp, ondanks de afgelegen ligging, springlevend. Er is bijvoorbeeld een klein museum en het café en de kleine epicerie zorgen dat de inwoners niet wegtrekken.
Op deze eerste wandeldag klim je eerst naar het op 2200m hoogte gelegen Plateau d'Emparis, bekend vanwege zijn uitzonderlijke bloemenpracht en mooie uitzicht op het Massif des Ecrins. Je vervolgt de route langzaam dalend over glooiende bergweiden, met rechts een grandioos uitzicht op de enorme Glacier de la Girose en de verijsde noordwand van La Meije (3983m) aan de overkant van het dal. Via enkele kleine bergdorpjes daal je af naar La Grave. Wandeling: 16,5 km, 880 m stijgen en 950 m dalen, 8 uur lopen.

Je verlaat het stadje La Grave en loopt eerst nog een stukje langs de noordkant van het Massif des Ecrins om er vervolgens langzaam in door te dringen. Een lange klim door een breed dal met steeds zicht op de hoogste, vergletsjerde toppen, brengt je naar de makkelijk te beklimmen Col d’Arsine (2340m). Begeleid door het gefluit van de marmotten en het geklingel van de schapen daal je af langs een turkooizen beek. Bij Le Casset bereik je de bewoonde wereld, waar de kilometers beginnen te tellen, maar je nog een klein uurtje nodig hebt om Monetier te bereiken. Wandeling: 24 km, 1000 m stijgen en dalen, 9,5 uur lopen.

Was de Col van gisteren nog eenvoudig te bewandelen, vandaag wordt het serieuzer. De Col des Grangettes (2684m) is van ongekende en ongerepte schoonheid, maar alleen te beklimmen door ervaren bergwandelaars, die niet bang zijn voor een stukje klauteren. Maar áls je dan op deze rotsachtige pas staat, héb je ook wat: zicht op het turkooizen Lac de l’Eychauda en de erboven hangende gletsjers. Een lange afdaling in het Vallon de Chambran brengt je terug naar bewoonbare hoogten, maar let op: de laatste loodjes wegen hier zwaar. Menig zweetdruppel zal nog vergoten worden voor je in de sympathieke bergbeklimmers nederzetting Ailefoide, onder de net geen 4000m hoge Mont Pelvoux, aankomt. Wandeling: 19 km, 1140 m stijgen, 1120 m dalen, 9 uur lopen. Bij slecht weer en in het begin van de zomer (teveel sneeuwvelden) wordt aangeraden de eenvoudigere, minder zware, maar ook minder mooie, route te nemen over de Col de l’Eychauda (2425m).

Je kunt deze dag uiteraard gebruiken als rustdag en op je rug in het gras naar de verrichtingen van de vele rotsklimmers gaan kijken. Je mist dan wel een van de mooiste plekken van de Ecrins, een plek waar je diep in de kern van het hooggebergte kan doordringen. Vanuit Ailefroide loop je tussen hoge steile rotswanden omhoog, naar de vlakke en fraaie Pré Madame Carle. Hier laat je de laatste lariksen achter je en begint aan de klim naar de Glacier Blanc en Glacier Noir, waar je niet alleen zult zijn, en dat is begrijpelijk: het is hier oogverblindend mooi. Hoe hoger je komt hoe meer gletsjerijs en toppen van rond de 4000m zich aan je openbaren. De schitterend gelegen Refuge du Glacier Blanc (2542m) is het logische keerpunt van de wandeling.Wandeling: 20 km, 950 m stijgen en dalen, 8 uur lopen. Het is in de zomer mogelijk om met een busje van Ailefroide naar Pré Madame Carle (en eventueel terug) te rijden en zo de wandeling tot maximaal de helft in te korten.

Dit wordt in kilometers de kortste wandeling uit de noord-zuid doorsteek van de Ecrins en dat is maar goed ook. Je zult al je energie nodig hebben om de supersteile Collet de Rascrouset, met 2799m het hoogste punt deze week, óp, maar ook weer áf te komen. Niet voor niets gaat de GR54 met een grote boog om deze pas heen. Vanwege de onwaarschijnlijke schoonheid van deze wandeling zit hij uiteraard wel in het SNP programma en je zult merken dat je zweetdruppels goed besteed zijn. Na afloop begrijp je ook waarom de Fransen het woord ‘sauvage’ zo vaak gebruiken als het over de Ecrins gaat; het is hier zoveel ongerepter, wilder en ruiger dan elders in de Alpen. Wandeling: 15 km, 1650 m stijgen, 1090 m dalen, 9 uur lopen.
Als deze wandeling niet te maken is vanwege slecht weer of teveel sneeuw, loop je van Ailefroide via Vallouise en de GR54 naar Ref. des Bans: 20,5 km, 900 m stijgen en 350 m dalen, 8 uur.
De overnachting is op een bijzondere plek, waar je welverdiende avondmaaltijd waarschijnlijk op zonne-energie is gekookt.

De laatste wandeldag is een mooie uitsmijter: een lange, maar niet zware klim door (alweer) een erg fraai dal, naar 2761 m, vervolgens een traverse en dan nog een col van ver boven de 2700m. Omdat je hier ten zuiden van de kern van de Ecrins, met zijn vele (bijna) vierduizenders, bent, zijn de toppen hier lager en kun je verder kijken. Na een verdiende lunch op grote hoogte, waarbij je met wat geluk een stel Lammergieren kunt spotten, begint de laatste afdaling. Deze eindigt bij Refuge du Pré de la Chaumette, waar een drankje wel zal smaken. Niet te veel, want je moet nog een stevig uurtje stappen om bij de bewoonde wereld te komen. Hier word je opgehaald en naar de gezellige Auberge gebracht (ca. 7 km). Wandeling: 24,5 km, 1100 m stijgen, 1650 m dalen, 10 uur lopen.

Na het ontbijt word je in een half uur naar het treinstation van Gap gebracht voor de thuisreis.