Actieve gezinsvakantie in Spanje

We zijn met nog drie andere gezinnen op deze groepsreis. We hebben veel gemeen. Een van die dingen is dat we allemaal wat zenuwachtig werden bij het idee van een groepsreis. Dat blijkt nergens voor nodig. Ieder heeft z’n eigen (glamping)tent of blokhut, maar net wat je bij het boeken gekozen hebt. Je even terugtrekken zou dus prima kunnen, maar gebeurt in theorie bijna niet blijkt deze vakantie. Al bij aankomst weten de kinderen elkaar te vinden. Onze enthousiaste Fay zit binnen vijf minuten op de veranda bij de buren. Die daar gelukkig heel hard om kunnen lachen. Als we de meeste spullen zo goed en zo kwaad een plekje hebben gegeven, kunnen we gelijk aanschuiven. Bij de eettent staan grote pannen paella. Iedereen schept minimaal twee keer op. ‘Ik hoef zeker niet te vragen of ’t smaakt?’ buldert Dries lachend. Zonder op antwoord te wachten begint hij aan de uitleg voor de komende week.

Ondanks dat we deze week met een kleine groep zijn: vier gezinnen van vier, worden we bij veel activiteiten toch gesplitst. Twee gezinnen doen het een, twee gezinnen iets anders. De dag na aankomst beginnen we rustig. We passen wetsuits en oefenen met de klimtuigjes die we de komende week volop gaan gebruiken. Abseilen oefenen we eerst op een heuveltje op de camping, daarna bij wat rotsen bij het meer in de buurt van de camping. Jip wil het graag zo snel mogelijk zelf doen en raakt gefrustreerd als hij weer iets vergeet. Gids Sidney blijft uiterst kalm neemt alle tijd om het hem te leren. Bij het meer oefenen we ook gelijk de ‘ondiepe sprong’. ‘Handen naar voren en iets door je knieën alsof je op een brommer zit’ is de uitleg. Op de uitvoering wordt grondig geoefend, vooral door de kinderen. Het felblauwe water is zeer aantrekkelijk bij de huidige temperatuur van meer dan dertig graden. Toch wint Dries het bij thuiskomst van alle stoere verhalen. Zijn kitten Wally van slechts een paar weken oud, gevonden op een parkeerterrein, jaagt achter blaadjes aan. Het enige avontuur dat rest: waar is Wally?

Nee, niet iedereen is even enthousiast als blijkt dat we vandaag gaan wandelen. Al is het gelijk een stuk minder erg als blijkt dat alle ouders het prima vinden om samen te lopen. We rijden met de auto naar een parkeerterrein in de buurt van het plaatsje Bielsa. Het eerste stuk is het klimmen geblazen door het bos. Op sommige stukken is het zo steil dat er traptreden zijn gemaakt. Eenmaal boven opent het landschap zich. Een vallei vol paarse wilde lelies, loslopende paarden en koeien en zicht op een ondoordringbaar gebergte waar een waterval naar beneden klettert maken op iedereen indruk. We eten snel wat. Zo is er genoeg tijd om naar de waterval te lopen en daar nog even te spelen. In de door het water uitgesleten poeltjes is het heerlijk afkoelen. Het smeltwater is ijskoud, maar natuurlijk moet er wel een duik genomen worden. Opwarmen doen we wel weer op de terugweg! 

Ook dag vier, vijf en zes staan in het teken van water. Heel fijn, want de temperatuur is elke dag boven de dertig graden. Als eerste staat mayakken op het programma: een soort sups maar dan net wat korter en wendbaarder. Begeleidster Jinte laat zien dat hoe je heel gebalanceerd op je hoofd kunt staan op een mayak. Iedereen probeert het, maar met wisselend succes. Rennen over een serie mayaks lijkt makkelijker, maar zorgt ook voor veel duiken in het water van het El Grado-stuwmeer. ’s Middags kunnen we kiezen wat we willen doen. Fay en Jip twijfelen geen moment: zwemmen in het zwembad! Had ik al gezegd dat dit de ideale vakantie is voor gezinnen die graag actief zijn in en om het water?

Het absolute hoogtepunt van de vakantie is een supervette afdaling in een canyon. Dries heeft iedereen al enthousiast gemaakt met filmpjes van het Belgisch canyoning-team waar hij onderdeel van uitmaakt. Waar hij denkt indruk te maken, zijn met name de kinderen vooral enthousiast. Fay solliciteert voorzichtig naar een plekje in het team. Dít is gaaf roept ze met stralende ogen. Direct gevolgd door een bulderende lach van Dries. De tocht zelf is waanzinnig. Gehuld in een neopreen pak met daar overheen een klimgordel dalen we af in een door een riviertje uitgesleten kloof. Ruim twee uur lang klauteren, zwemmen en springen we. Het water is koud, maar het pak beschermd tegen de ergste kou. Boven je hoofd zijn enkele meters hoge rotsen, vaak begroeid met verschillende soorten planten waardoor je het gevoel hebt in een oerwoud te zijn. Wie de hoogste sprongen niet aandurft kan altijd met een alternatieve route naar beneden. En wie het vooral heel gaaf vindt, kan vaak weer naar boven klauteren voor een tweede, derde of zelfs tiende sprong. 

De vakantie lijkt eindeloos te duren. Vooral door alle dingen die we doen en die er gedaan kunnen worden. Op het programma staan nog een kanotocht en een cursus slacklinen. Elke avond spelen de kinderen, soms met de begeleiders erbij, het kaartspel weerwolven. Soms gaan ze nog met een of twee volwassenen afkoelen in het meer. Uit de kofferbakken van ‘den Ollanders’ worden moeiteloos diverse opblaasbare attributen gehaald. De ouders nemen vaak plaats op de houten stoelen en bestellen wat bij barman Dries. ‘Allee! Jullie zijn de kleinste groep ooit maar jullie zorgen voor de hoogste omzet ooit!’ De sfeer is goed, iedereen is relaxt. Zo’n groepsreis waar iedereen toch echt wel tegenop zag, blijkt een grandioos succes. Het kanovaren doen we met de hele groep samen. Opnieuw verkennen we het meer. Al blijkt hier steeds weer iets nieuws te zien. ’s Avonds is er een zeer geslaagde verrassing, zowel voor de ouders als voor de kinderen. Helaas moet dit een verrassing blijven voor toekomstige gasten van deze reis. Het enige wat ik er over kan schrijven is dan ook dit: het bleef nog lang onrustig op de camping…  

Door Petra Strijdhorst