Aankomst in Oban, een levendige havenstad. Daar is ook de ferryhaven voor de boten naar Mull, Coll, Tiree en Barra. De whiskydistilleerderij is een bezoekje waard. Boven de stad ligt het merkwaardige cirkelvormige McCaig’s Tower, van waar je een mooi uitzicht hebt op de stad, de haven en de Firth of Lorn. 

Na een ochtendje ‘civilisation’ in Oban, laat je de drukte, de toeristenwinkeltjes, stoplichten en drukke rotondes achter je. Je neemt afscheid van het Schotse vasteland en maakt met de veerboot van Caledonian MacBrayne de grote oversteek naar de ‘Western Isles'. De route voert eerst door de Sound of Mull, de smalle doorgang tussen het eiland Mull en het Schotse vasteland. Dan steek je de Sea of the Hebrides over, de zee die de Buiten-Hebriden van de Binnen-Hebriden scheidt, en die vol vis zit. Je hebt hier kans dolfijnen te zien en talrijke zeevogelsoorten. Als je geluk hebt zie je misschien wel een reuzenhaai. Na uren varen verschijnen aan de horizon de eilanden van de Buiten-Hebriden. In Castlebay, de hoofdplaats van het eiland Barra, ga je aan land. Er is dagelijks maar één afvaart, om 13.10 uur (op zaterdagen om 13.30 uur). Totale vaartijd: 4 uur en 45 minuten.

Barra is het zuidelijkste van de Western Isles, en Castlebay is de ‘hoofdstad’ van het eilandje, met het mooie Kisimul Castle, dat in de baai ligt op een kleine rots. Het eiland meet nog geen 6 bij 10 km. Er wonen rond de duizend mensen. Het bestaat uit een bijna vierhonderd meter hoge, ruige granieten heuvel die wordt omringd door de prachtigste witte stranden. Je kunt er een aantal mooie, korte rondwandelingen maken, en deze zelfs combineren.

Een ervan is op het eilandje Vatersay. Dit meest zuidelijk bewoonde eiland van de ‘Western Isles’ is via een kleine dam verbonden met Barra. Na een korte strandwandeling klim je naar de restanten van een oude dun (woontoren) uit de ijzertijd. Van daar struin je over met grasland en veenmoeras bedekte heuveltjes over het zuidelijke schiereiland van Vatersay. Onderweg kijk je uit over het water van de zee-engte Caolas Shandraigh. Daar zie je de onbewoonde eilanden Sandray, Flodday, Lingay, Pabbay en Mingulay. Prachtige goudgele stranden, waarop je geregeld zeehonden kunt zien zonnebaden, te midden van een geelblauwe zee met alleen maar stilte om je heen. Wandelduur 2,5 uur, 7 km, maximaal 100 m stijgen en dalen. 

Je kunt deze wandeling ook combineren met een  rondwandeling op Barra zelf, rondom de heuvel Bein Mhartainn. Deze wandeling is wat pittiger en voert door ruig heide- en veenterrein, met wat drassige stukken. Je wandelt langs restanten van prehistorische bewoning. Wandelduur 3,5 uur, 8 km, 180 m stijgen en dalen.

Aan de noordkant van Barra is het Eoligarry-schiereiland door een strandwal verbonden met Barra. Aan beide kanten van de strandwal liggen prachtige stranden. Het schelpenstrand aan de oostkant is zo breed, vlak en hard dat het als vliegveld wordt gebruikt. Je kunt hier een mooie rondwandeling maken. Die voert langs een oud kerkje, de restanten van een hooggelegen ‘broch’ (prehistorische woning) en een prachtig uitzichtpunt, de 102 meter hoge heuvel Ben Eoligarry. Wandelduur 3 uur, 8,5 km, 120 m stijgen en dalen. 

Aan het einde van de middag (we hebben de ferry van 17.30 uur geboekt) neem je de ferry over de Sound of Barra naar Eriskay (overtocht veertig minuten). Vervolgens rijd je over een dam naar het grotere eiland South Uist, waar je de komende twee dagen verblijft. 

South Uist is een langgerekt eiland met twee gezichten: het ruige, onherbergzame en vaak in wolken verborgen, bergachtige oosten, en het veel lieflijker, vlakke en bewoonde westen. Dit is het gebied van de 'crofters', de arme keuterboeren die eeuwenlang de elementen en landeigenaren trotseerden en op allerlei manieren probeerden hun kostje bij elkaar te scharrelen. Hier, achter het eindeloze Atlantische strand, vind je duinen, akkertjes en de prachtige 'machair'. Machair komt voornamelijk voor op de Buiten Hebriden en is het vruchtbare gebieden achter de duinen, aan de rand van het veen. Naast prachtige bloemrijke graslanden wordt er op kleinschalige wijze landbouw bedreven. Midden tussen de bloemen vind je er akkers met aardappelen en graan.

Vanuit het crofters-gehucht Howmore maak je een rondwandeling door de duinen met hun typische ‘machair’-vegetatie, naar het strand. Dan loop je een stukje langs het kilometerslange strand: uitwaaien op zijn ‘Schots’. Na een tijdje verlaat je het strand, steekt de duinen over en wandelt door het natuurreservaat van Loch Druidibeg, terug naar het beginpunt. Het ruige gebied van veen en plassen is een van de weinige broedgebieden van de grauwe gans op de Britse eilanden. Dit landschap vormt een sterk contrast met het eerste deel van de wandeling. Wandelduur 4 uur, 14 km, 40 m stijgen en dalen.

De eilanden South Uist, Benbecula, Grimsay en North Uist zijn door ondiepe zee-engtes van elkaar gescheiden. Het isolement is in de vorige eeuw door een reeks dammen opgeheven. Over die dammen rijd je vandaag verder noordwaarts. Het is een prachtige route door een landschap van venen, meertjes, eilandjes en gouden stranden.

Op North Uist kun je kiezen uit een aantal wandelingen. Een kort rondje voert over de negentig meter hoge Ben Langass, waar je een prachtig uitzicht hebt over het veenlandschap van North Uist. Daar ligt ook de best bewaarde graftombe van de Buiten Hebriden, Bharpha Langass (lengte 3,5 km, 80 m stijgen en dalen, duur 1,5 uur). Aan de westpunt van het eiland kun je een rustige wandeling maken door het vogelrijke natuurreservaat Balranald. Dit vogelreservaat herbergt niet alleen vele steltlopers en eenden, maar is ook een van de beste plaatsen om kennis te maken met de specifieke ‘machair’-vegetatie (lengte 5,5 km, 30 m stijgen en dalen, duur 2 uur). 

Een stuk pittiger en alleen bij goede weersomstandigheden te doen, is de wandeling vanaf Loch Eport naar de hoogste top van North Uist: de 347 meter hoge Eaval. Deze opvallende, piramidevormige heuvel, is een opvallende blikvanger op North Uist. Eenmaal op de top, is het uitzicht er adembenemend. Vlak na de start moet je een paar 'stepping stones' over die bij springvloed onder water kunnen staan. De route naar de beklimming toe loopt langs Loch Orbisary en is venig en drassig. Dan wacht er een steile en stenige klauterpartij. Deze wandeling is dus alleen voor ervaren wandelaars geschikt, en bovendien alleen bij goed weer. Lengte 10,5 km, 360 m stijgen en dalen, duur 4,5 uur. 

Vanaf de pier van Berneray neem je ’s ochtends de ferry naar Leverburgh, op Harris. De ferry vertrekt om 09.30 uur; tot 1-6 en na 31-8 om 10.25 uur, op zondagen het gehele jaar om 08.30 uur. De veerboot vaart door een labyrint van kleine eilandjes naar het bergachtige Harris. Onderweg heb je een goede kans om zeezoogdieren te zien, zoals zeehonden, otters of dolfijnen. Harris is een ruig en bergachtig eiland met prachtige goudgele stranden aan de westkust en een grillige, rotsachtige oostkust, die eerder Scandinavisch aandoet.

De hoofdweg naar het noorden voert langs de westkust, langs de mooie stranden van Scarista, Seilebost en Luskentyre. Kies je voor de kleine, kronkelende weg (de Golden Road)  langs de oostkust, dan kom je langs je het mooie en eenzaam gelegen kerkje van Rodel op de zuidpunt van het eiland: St. Clements Church. Deze prachtige kerk uit de zestiende eeuw werd gebouwd door Alasdair MacLeod. Hij was lid van de roemruchte clan van Harris en het eiland Skye. 

Vanaf de huizen van Luskentyre kun je (alleen bij laag water) een korte wandeling maken langs het strand, dat tot het mooiste strand van Groot-Brittannië is uitgeroepen. Door de duinen en over de heuvel keer je terug (lengte 4 km, 30 m stijgen en dalen, ruim 1,5 uur). Je kunt deze korte wandeling combineren met een iets langere wandeling die je laat kennismaken met het grillige rotslandschap aan de oostkust van Harris. Je wandelt dan over het eilandje Scalpay, dat via een brug met Harris is verbonden. Het terrein is ruig, kaal en venig, maar ook heel afwisselend. Vanuit het gehucht Bayhead maak je een rondje naar de mooi gelegen Eilean Glas-vuurtoren aan de oostpunt en terug (lengte 10,5 km, 190 m stijgen en dalen, duur 3,5 uur).

Het spectaculaire bergland van Harris biedt de wandelaar een paar van de mooiste wandelingen. Maar, het terrein is ook heuvelachtig en rotsig. De wandelingen zijn daardoor ook wat pittiger en langer dan op de andere eilanden.

Een van de mooiste wandelingen begint vlak bij Tarbert, bij het gehuchtje Urgha, en gaat naar het tot voor kort zeer geïsoleerd gelegen Rhenigidale. Pas in de jaren negentig van de vorige eeuw is het gehuchtje uit zijn isolement gehaald en is de asfaltweg aangelegd met aansluiting op de weg Tarbert-Stornoway. De enige weg om te voet naar deze plaats te komen, was een smal pad dat langs de steile kust voert en door de bergen. Dat is de route die je op deze wandeling volgt. Bij helder weer zie je de bergen van het vasteland en het eiland Skye. Dan volgt een stuk over een stil asfaltweggetje. Uiteindelijk wandel je over een lage bergpas en het meer Lochannan Lacasdail, terug naar het beginpunt. Lengte 19 km, 650 m stijgen en dalen, duur 7 uur.

Als je deze wandeling te lang vindt, kun je een wat kortere, maar beslist ook fraaie route kiezen. Deze gaat van Ardvey aan de oostkust, dwars over het eiland naar de baai van Seilebost. Je volgt een eeuwenoud pad, dat door een ruig en grimmig landschap gaat van afgesleten rotsbulten en beekjes, over een pas. Ooit werd dit pad gebruikt om de doden over te brengen van de rotsige zuidelijke kust naar de zanderige noordzijde van het eiland, om ze daar te begraven. Vanaf de ondiepe baai van Seilebost wandel je over een onverharde weg en het laatste stuk over een rustig asfaltweggetje terug naar Ardvey. Lengte 14,5 km, 5 uur, 260 m stijgen en dalen.

Harris en Lewis vormen feitelijk één eiland. Bij Tarbert, de ‘hoofdplaats’ van Harris, is het op zijn smalst: een landengte van amper één kilometer breed. Het bergachtige deel ten zuiden van Tarbert, maar ook de bergen ten noorden van deze smalle landtong, worden Harris genoemd. Zo gauw dit indrukwekkende bergland overgaat in het vlakkere veenland, ben je op Lewis. 

Vandaag rijd je via een grote lus naar Stornoway, de hoofdstad van Lewis en de gehele Buiten Hebriden. Deze omweg leidt langs een van de mooiste megalithische monumenten van de Hebriden. De beroemde Callanish Stone Circle is een bijna vijfduizend jaar oud monument, gelegen op een klein schiereiland. Kruisgewijs geplaatst hebben de hevig verweerde gneis-stenen de tand des tijds doorstaan. Even verderop trekt een imposante woontoren uit de ijzertijd de aandacht, de 'Carloway Broch'. Vlak bij Carloway ligt het gerestaureerde 'blackhouse'-dorp Gearrannan. Dit tot museum omgebouwde vissersdorp geeft een goed beeld van hoe de eilandbewoners ooit hebben geleefd. In een van de huizen is te zien hoe de Harris Tweed werd en nog steeds wordt gemaakt. Vanaf dit kleine openluchtmuseum kun je een wandeling maken over kliffen en langs verschillende stranden en baaien. Beneden je ligt de zee, waar in de zomer Jan-van-genten overvliegen op weg naar goed viswater. Via de kaap van Aird Laimishader en het dorp Borrowstone wandel je terug naar het beginpunt (lengte 8,5 km, 130 m stijgen en dalen, duur 3,5 uur). 

De dag eindigt met een rit naar Stornoway aan de oostkust, dwars door het uitgestrekte veengebied dat het binnenland van Lewis bedekt.

Op deze laatste wandeldag kun je naar het uiterste noordpunt van Lewis. Hier, aan de uiterste rand van Europa, ligt het dorpje Eoropie. Van daaruit kun je een wandeling maken via het gelijknamige strand en bovenlangs de kliffen naar de uiterste noordpunt van het eiland. Dit is The Butt of Lewis, waar de vuurtoren eenzaam op wacht staat. Op deze plek, die claimt de winderigste van de Britse Eilanden te zijn, kun je met het nodige geluk walvissen zien. Door grasland wandel je terug naar de huizen van Eoropie. Lengte 6,5 km, 40 m stijgen en dalen, duur 2 uur.

Een wat uitdagender wandeling, vanwege het vaak drassige terrein, is mogelijk op het eiland Great Bernera. Dit eiland ligt in de baai van Loch Roag, aan de westkust van Lewis. Hier komen maar weinig wandelaars of andere toeristen. Sinds de jaren vijftig is het eiland met Lewis verbonden via een brug. Je kunt hier een afwisselende wandeling maken die eerst via de grillige westkust voert, langs strandjes en baaitjes, tot je het mooie strand van Bostadh bereikt. Via een stil weggetje wandel je terug naar het beginpunt. Lengte 11,5 km, 150 m stijgen en dalen, duur 4 uur.

’s Ochtends vroeg (07.00 uur, op zondagen 08.00 uur) vaar je van Stornoway per ferry in 2,5 uur naar Ullapool op het Schotse vasteland, waar je om 09.30 aankomt (op zondag om 10.30 uur). Daar eindigt het arrangement. De aansluitende autorit naar Glasgow is 375 km en duurt ongeveer 5 uur.