Magisch licht, steden en Sirocco in Toscane Blog

Door Gijs Loning

Toscane in de morgen én op weg naar de avond. Dan is het op z´n mooist. Vanaf mijn balkon van het agriturismo zie ik het langzaam dag worden. Het is vijf uur. Vogels fluiten bedeesd, een zacht windje begint voorzichtig aan de mini-druifjes op de wijngaard te plukken. Lange schaduwen ontstaan als de zon net over de horizon begint te turen. Op de berghelling tegenover me staat een prachtig landhuis. Het is geschilderd in dat zachte rood dat naar roestbruin neigt. Mijn opa (bootjesbouwer) zou het waarschijnlijk loodmeniekleur genoemd hebben. Dat rood met die zachte zon, magisch.

Ik tref het. Het ontbijt kan nog op het terras in het zonnetje, maar de Sirocco (de wind uit zuiden) neemt snel aan kracht toe. Wolken verschijnen en de eerste druppels vallen. En ik nog denken dat het in Toscane altijd warm is en nóóit regent. Met regen wandel ik niet door de wijngaarden! Tijd voor cultuur en op de naar de stad. Het wordt een monstertoer.

Eerst naar Pisa. Inderdaad, die toren staat echt heel scheef. En, de zwart-wit-spekkoek-kerk ernaast vind ik eigenlijk veel mooier. Even snel een selfie voor de thuisblijvers en ik kan weer verder. In de inmiddels stromende regen ga ik naar Siena. Onderweg nog een korte tussenstop in Volterra. Je kan het niet missen. Vanaf de weg is het absoluut het hoogste stadje in de wijde omgeving. De wind giert door de nauwe straatjes. Op weg naar de kathedraal van Santa Maria Assunta en het Palazzo dei Priori passeer ik diep in jassen weggedoken Volterraianen; de talrijke delicatesse winkels en vinotheken zitten vol. De beste plek om aangenaam te schuilen.

Door naar Siena. Onderweg krullen en kreunen de puntige cipressen in de wind. Siena is kleiner dan ik dacht. Ik ben er nooit geweest en toch ken ik er de weg. De game Assasins Greed speelt zich in Siena af en is echt heel getrouw gemaakt. Snel loop ik door het compacte centrum naar het mooiste plein ter wereld, het Piazza del Campo. De vorm van een waaier met negen armen omzoomd door statige gebouwen. Het plein loopt af als een wasbak en het nog steeds neervallende hemelwater (op zo’n plek regent het immers niet) verdwijnt in het putje voor het Palazzo Pubblico. Ernaast staat de Torre del Mangia. Hoog kijkt hij over Siena uit, hij heeft alles wat er in stad gebeurt al eeuwen in de smiezen. In de game ben ik er in een zweefduik vanaf gesprongen!

Tot slot Florence of Firenze. Dat is alles wat Siena niet is. Die felle Sirocco heeft ook voordelen: onderweg is de lucht schoongeveegd en de zon schijnt. Firenze. Mierenhoop. De Ponte Vecchio is apart. Niet mooi. Misschien zou hij mij als er delicatessen in plaats van goud verkocht werden, wel kunnen bekoren. Via het gras van de Societa´ Canottieri Firenze (de roeivereniging, besloten alleen voor leden) - jawel, selfie met brug! - via het Piazzale degli Uffizi naar de Cattedrale di Santa Maria del Fiore.

Ook hier die prachtige spekkoek bouw. De lange rijen voor de ingang laat ik aan mij voorbij gaan. Overal is het druk. Te druk. Met een heerlijk ijsje zoals je dat alleen in Italië krijgt, knoei ik me een weg terug naar de rust van mijn agriturismo.

Met een glaasje Chianti in de hand kijk ik vanaf mijn balkon over de Toscaanse heuvels. Mijn gps-horloge vat de dag nog even voor me samen: Vier steden op één dag. Te veel auto kilometers en toch nog 16 kilometer gewandeld. Niet slecht. Langzaam verstopt de zon zich achter de heuvel tegenover me. De schaduwen van de cipressen aan weerszijden van de oprijlaan van het landhuis rekken zich uit. Een verdwaalde zonnestraal laat een stukje van het landhuis gloeien. De wind is geheel verdwenen. De vogels zingen ingetogen de dag ten einde. Toscane in de morgen én op weg naar de nacht; Toscane op z´n mooist!

De mogelijkheden voor een vakantie in Toscane met SNP zijn eindeloos. Of je nu wil fietsen in Toscane over de glooiende heuvels van de chiantistreek, gaat wandelen in Toscane door het fantastische platteland, cultuur wil snuiven in een van de historische steden of kiest voor een rondreis, het is allemaal mogelijk.

Op de lagere school zei mijn leraar het al: ´Gijs is geen binnen mens´. Niet zo gek want mijn jeugd heb ik doorgebracht op het strand en in de woestijn van Dubai, de Verenigde Arabische Emiraten. Ik kreeg een paar uur per dag les van mijn moeder, daarna ging ik crossen op mijn BMX-je, vissen op zee of op zoek naar woestijnratjes achter het huis. Vanwege de warmte gingen we in de zomermaanden terug naar Nederland. Een paar dagen familiebezoek en dan snel met de lelijke eend naar Frankrijk. In Dubai leerde ik de natuur kennen; in Frankrijk de liefde voor het kamperen. Fikkie stoken, de sterrenhemel verkennen en heel veel wandelen en klimmen.